Onze tweede wandeldag en wat voor een dag! Het begon met redelijk goed weer, dus heel opgewekt met de bus naar Kildonan om vandaar terug te wandelen naar Lamlash. Ong. 15 km. Ook nu weer een gevarieerde wandeling. We begonnen over een breed pad, dat gebruikt wordt door de Forestry Commission met uitzicht op Ailsa Craig. Prachtig. Het aangelegde bos, alleen naaldbomen, was een beetje saai maar het liep gemakkelijk en het uitzicht schitterend. Helaas begon het wel te plenzen, dus van top tot teen gehuld in regenkleding. Toen we het goed en wel aan hadden was het weer droog. De broek weer uit. Na een poosje enorme regen, broek weer aan. En zo ging het de hele dag. Wat een gedoe. We zouden langs de mooie Glenashdale Falls komen, maar het pad was afgesloten vanwege kapwerkzaamheden. Jammer. Dan maar rechtstreeks afdalen naar Whiting Bay, waar we na ong. 2 uurtjes lopen aankwamen. The Coffee Pot, die we onderweg in de bus hadden gezien was helaas gesloten op maandag, nou ja dan maar geen koffie. Ik had heel veel plantjes gezien in rekken en dacht dat dat een tuincentrum was en daar hebben ze altijd een restaurantje, maar helaas, wel planten en terras stoelen en tafels en alles wat daar bij hoort, maar geen restaurantje. Er zijn hele vrolijke bushaltes 
in Whiting Bay.
Toen het weer enorm begon te regenen was er een winkeltje waar ze ook 2 tafels hadden waar je kon zitten en wat drinken/eten. Heerlijke koffie/chocolademelk gehad. Kwam net op het goede moment. Wel een mooi stuk langs de kust over een prachtig paadje hoog boven de zee. Toen we echter ong. nog 4 km. moesten lopen naar Lamlash, ging dat over het steenstrand. Niet 
gewone kleine steentjes , maar hele grote stenen, dus klimmen en klauteren en een heleboel wier en ontzettend nat en glibberig. My gosh, wat een gedoe. We hebben heel wat met onze armen gezwaaid naar onzichtbare vrienden, dit alles om maar enigszins het evenwicht te bewaren en het goot van de regen. Zo nu en dan, als het echt niet meer te doen was, was er een compleet pad van hout boven het strand aangelegd. Maar ook dat was zo glad, dat het bijna nog moeilijker was om te blijven staan dan op de stenen en het wier. Het was zo lastig dat er van foto’s maken niets is gekomen.
Gelukkig komt aan alles een eind en kwamen we om goed 17.00 aan in Lamlash en ploften in de auto voor het laatste stukje naar ons vakantiehuisje. Natte kleren opgehangen, natte schoenen bij de kachel, natte rugzakken opgehangen en droge kleren aan. Alles weer vergeten en het was toch een mooie wandeling. Zie ook deel 1
Tina Somberg 