Een reisje in zuid Engeland naar spirituele plekken

Vorig jaar kreeg ik een telefoontje van een oudere dame, die zich al heel wat jaren met de  ‘verborgen aspecten’ van de werkelijkheid of te wel de niet zintuiglijk  waarneembare aspecten, het wezen van de dingen bezighoudt.

Ze was jaren geleden in Somerset, Wiltshire, Devon en Cornwall geweest om voor haar speciale plekken te bezoeken en wilde er graag weer terugkeren samen met haar volwassen kinderen en aanhang. Ze vertelde me dat de kinderen helemaal niets hadden met  haar esoterische theorieën, wat mij wel wat onrustige gevoelens bezorgde. Hoe zouden ze dan op al die plekken en hun moeder reageren en zou er niet een  wat negatieve sfeer zijn tijdens de reis?
Afwachten dus en maar ‘eens kiek’n wat ’t wordt’.

Op donderdag 8 september j.l. pikte ik de groep van 6 op bij Bristol Airport en vertrokken we welgemoed in ons 9 seater busje naar Wookey Hole Caves bij het stadje Wells. De Caves werden 35000 jaar  voor Christus  al bewoond door dieren (mammoeten, beren, neushoorns etc.) en mensen en de rivier komt uit de onderwereld.  Coleridge een beroemde Engelse dichter haalde er ook inspiratie uit:  “Where Alph, the sacred river, ran, Through caverns measureless to man” Er zijn veel archeologische opgravingen gedaan tot complete skeletten aan toe. Al heel lang geleden ten tijde van King Arthur kwam de legende van The Wookey Witch tot leven.  Sommigen denken dat King Arthur haar om het leven bracht en anderen dat de abt van Glastonbury de kwade geesten in haar uit liet drijven door vader Bernard die haar  besprenkelde met water waardoor zij in steen veranderde. Zij bevindt zich in Chamber 1: The Witch’s Kitchen. Chamber 9 is The Cathedral Cave. Chamber 10 en 20 (hier rijpen de Cheddar Cheeses) zijn nu ook open.

Ik had intussen ontdekt dat de magische grot nu geïntegreerd  was in een grootschalig pretpark, wat mij niet erg beviel. Ze wilde er echter toch naartoe, dus vooruit met de geit. Mijn voorgevoel was gelukkig onjuist, want hoewel het inderdaad onderdeel van een groot, druk geheel was geworden, kwam je als eerste in de grotten o.l.v. een enthousiaste gids, die ontzettend veel informatie had en allerlei prachtige stukken belichtte en toelichtte. Zeer geslaagd! Wij (de kinderen en ik) beleefden het gewoon als bezoekers en waren onder de indruk van de prachtige plek en de moeder kreeg weer het zelfde gevoel als jaren geleden. Mission  accomplished!

Door het golvende landschap snel naar Glastonbury, dat vroeger een eiland was omringd door moerassen en  al eeuwenlang een belangrijke bedevaartplek  om verschillende reden.
Tijdens de Kelten was het een belangrijke plaats voor de Druïden, Keltische wijze mannen. Zij hielden hier hun muzikale bijeenkomsten waarbij het hele jaar door, 24 uur per dag gezongen werd om het land te betoveren.  Er was ook zo’n centrum in Anglesey in Wales en op Iona.

Er lopen ook leylijnen van het stadje naar de Tor. o.a. Dod Lane, dat nu een voetpad van Chalice Hill naar de Tor is. Dod Lane is eigenlijk Dead Man’s lane, het pad  waarover de geest van een overledene  naar de andere wereld liep. De geest/ ziel kon alleen over een recht pad, zonder bochten. Heuvels, dus ook de Tor, waren de poorten naar die andere wereld.  Er zijn hier begraafplaatsen gevonden die noord-zuid lopen en dus niet christelijk maar heidens zijn.

In de heuvel waarop de Tor staat kun je de terrassen nog zien, waarin paden liepen in een doolhof patroon. Omdat geesten/ zielen alleen maar over rechte paden konden, hadden zij heel veel moeite om in de andere wereld te komen.

Er zijn in de lange geschiedenis ook veel verhalen over het hof van Gwyn ap Nudd de Lord of the Underworld  en  het elfenvolk dat als een magisch koninkrijk in een andere dimensie voorgesteld wordt. Het kerkje op de Tor heet St. Michael, die de kracht/macht van de duisternis versloeg.

Een deel van de mensen komt er  ook omdat hier de eerste christelijke kerk in Engeland gebouwd zou zijn door King Arthur, die een visioen kreeg en naar deze plek reisde en zich bekeerde tot het christendom. Hij zou hier ook begraven  liggen.

Wat de redenen ook zijn, het terrein van Glastonbury Cathedral is een schitterende plek, zelfs voor onwetenden, met de overblijfselen, de struik, de kerk en het museum,

Dit was nog niet alles in Glastonbury, want hier bevindt zich ook de Chalice Well tegenover Glastonbury Tor.

The Chalice Well is een heilige bron met helende kracht en is verbonden met Moeder Aarde maar volgens anderen  staat het water symbool voor het bloed van Christus dat  ineens uit de aarde kwam op de plek waar Jozef van Arimatrea de  heilige graal die tijdens het laatste avondmaal gebruikt werd hier wilde wassen of begraven.

Er is altijd water op de zelfde temperatuur. Zelfs bij grote droogte als alles verdroogt, blijft hier het water stromen. De hele tuin staat in het teken van verbondenheid, stilte en bezinning en je kunt het heilige water ook drinken of je voeten er in wassen.

En ook hier geldt, dat al lopend door de prachtige tuin en  langs de bron, iedereen kan genieten van de stille hoekjes en het schitterende uitzicht op Glastonbury Tor.

 

 

De dag was intussen al ver gevorderd, dus tijd om door Somerset en een stukje Exmoor naar het stadje Lynton te rijden, waar we 3 nachten in de heerlijke B&B Lee House van Caroline en Ken gingen verblijven. Allemaal lekker onder de douche, wat drinken op de kamer, even uitpuffen en op naar het restaurant.  Een heerlijke eerste dag van het reisje waarvoor ik zo beducht geweest was met allerhartelijkste mensen, die me meteen het gevoel gaven dat ik ook een beetje bij de familie hoorde en niet alleen de chauffeur en gids was. TOP!

Voor vrijdag 9 september stond er een lange tocht op het programma naar de kust van Cornwall. We hadden 3 bezienswaardigheden waarvan er 2 gekozen moesten worden, omdat we anders alleen maar zouden rennen en dat was nu juist niet de bedoeling.

Over een mooie, golvende weg en soms smalle weggetjes naar het zuiden waar we na ong. 2 uur aankwamen bij de parkeerplaats langs de weg voor St. Nectan’s Glen.

Op de gewijde grond van Saint Nectan’s Glen, heeft de rivier de Trevillet haar weg uitgesleten door leisteen uit het Devoon en klettert als een waterval van 20 m. door een gat in het oorspronkelijke bassin in een mooie vallei. De heilige Nectan leefde hier in de 6e eeuw in zijn hutje boven de waterval. Men zegt dat hij met een zilveren bel rinkelde als het stormde om de schepen te waarschuwen.

Het is een echt bedevaartsoord geworden, wat te zien is aan de vele lintjes, stenen, foto’s en persoonlijke bezittingen, die bezoekers hier achterlaten ter herinnering aan een geliefde of een bijzondere gebeurtenis in hun leven. Een prachtig pad door het bos bracht ons bij de ingang van de Glen. Eerst maar eens lekker koffie en taart. Jummie! Toen de rubberlaarzen aan, die in een schuurtje in alle mogelijke maten stonden te wachten en op naar de waterval. De laarzen waren geen overbodige luxe, want het was er flink nat, vooral als je wat dichter bij wilde komen. Wat een betoverende plek! De waterval stroomt halverwege inderdaad door een flink gat en het licht viel er zo mooi op. Iedereen genoot voor 100% en op zijn/haar eigen manier. Geweldig gewoon! Al met al waren we er een hele tijd en was het intussen al middag.

Wat gingen we doen: Tintagel Castle  op een hoge rots en de plek waar King Arthur opgevoed werd door tovenaar Merlijn? Wel heel vermoeiend, want je moet eerst een heel end afdalen en dan via  een brug en een trap van ong. 190 treden de berg op.

Er werd gekozen voor het dorpje Boscastle ook dichtbij, waar een klein Museum of Witchcraft is met een indrukwekkende hoeveelheid informatie en voorwerpen uit de hele wereld. The leader of the gang ( de oude dame) wilde er natuurlijk heel graag naartoe en 1 van de dochters ging gelukkig mee en de anderen maakten een heerlijk wandelingetje langs het haventje naar de rotsen met uitzicht op zee. Iedereen blij!

Via een deels andere weg weer terug naar Lynton en ook dag 2 was zeer geslaagd.

Zaterdag 10 september bestond uit activiteiten en bezoeken, die uit mijn koker kwamen,  om even wat rust in te lassen en niet alleen maar in het busje te zitten. We begonnen met het wandelen van een stukje van het kustpad door de Valley of the Rocks. Grillige rotsen, schitterend uitzicht op de zee en Wales in de verte en de wilde geiten lopen er op allerlei plekken: genieten dus. Het was ook nog eens prachtig weer, dus streken we ook lekker neer op de bankjes, die op de mooie plekken neergezet waren.

Verder naar Periwinkle Tea Room in het dorpje van de National Trust: Selworthy. Zo’n plek van een kalenderplaatje. Gepleisterde huizen met rieten daken, bloeiende planten overal, een klein kerkje en je komt er via een heel smal weggetje omzoomd door hoge heggen. Het kan bijna niet romantischer. De thee/koffie met scones, clotted cream en jam smaakte uitstekend!

De laatste bezienswaardigheid van de dag was het rood zandstenen kasteel, Dunster Castle, dat gebouwd is op de heuvel waar al sinds de Saksische tijd een fort stond. Aelfric, die met King Harold in de Battle of Hastings vocht en daar het leven liet, liet het bouwen. William de Mohun kreeg dit land als dank van Willem de Veroveraar, die de slag won en Engeland binnen een mum in zijn macht had.

Onder de Normandische baron Willem van Mohun werd met de bouw van het huidige kasteel begonnen. In 1374 stierf dit geslacht uit en werd het bouwwerk verkocht aan Lady Elizabeth Lutrell. Toen Georges Fownes Lutrell het landgoed in 1867 erfde gaf hij de architect Anthony Salvin opdracht het kasteel te verbouwen tot wat het nu is: een versterkt landhuis in Jacobean-stijl. De familie kon het uiteindelijk financieel niet meer bolwerken en schonk het met bijna de hele inboedel in 1976 aan The National Trust.

Het is een wat donker maar interessant kasteel, waar je gewoon lekker op eigen gelegenheid rond kunt lopen en je vragen kunt stellen aan de vrijwillige gidsen, die zo veel weten. Toen de tuinen in: wat een kleuren! Het werd je rood, geel, paars, groen, rose en wit voor de ogen, waar je ook maar keek. Ik vond vooral de dahlia’s meer dan schitterend.

Langs de kust weer terug met een helling van 25%, maar het kostte het busje geen enkele moeite gelukkig.

Zondag 11 september was alweer de laatste dag, maar we hadden nog een mooie bezienswaardigheid  als afsluiter. Stonehenge, waar 8500 voor Christus al een ceremoniële plek was.  Je kunt er van vinden wat je wil, maar indrukwekkend is het wel. Zeker nu de drukke weg die er vlak naast lag verdwenen is en je ook weer wat dichter bij de cirkel kunt komen.  Het is er altijd ontzettend druk, maar als je er omheen loopt zijn er plekken genoeg waar je volledig zicht hebt en hem van alle kanten kunt bekijken. Ben zo benieuwd of ik het moment nog mee zal maken dat de geleerden echt weten wat nu precies de functie was van Stonehenge en dat het laatste puzzelstukje op zijn plaats valt. Intrigerend! 

Het laatste stuk door Wiltshire naar Heathrow Airport, waar ik de familie afzette, ging lekker vlot want het was zondag en dus veel minder druk dan door de week. Zeer tevreden stapten zij het vliegtuig in en reed ik in mijn eentje naar het volgende accommodatie adres dat ik nog even wilde checken.

Mijn bange voorgevoelens waren gelukkig helemaal onterecht en ik wil de hele familie nogmaals hartelijk danken voor de ongedwongen sfeer, de vriendelijkheid en de openhartige gesprekken.

Wat me nog het meest getroffen heeft was de enorme bereidheid om over (voor)oordelen en meningen heen te stappen, waardoor iedereen op zijn/haar manier van deze reis en (magische) plekken kon genieten!

Misschien ben ik ‘on second thoughts’ toch wel een beetje minder aards dan ik tot nu toe altijd dacht, potverdorie!!

Hebt u ook plekken in Engeland, Wales of Schotland, waar u graag (nog) eens naar toe wilt met een groepje? Laat het ons weten en wie weet rijden we u ook  ‘down memory lane!’