Deel 3 hield op met het mooie Islay, maar de reis ging nog verder en natuurlijk moesten er ook nog vele gesprekken volgen met de eigenaren van kleinschalige Schotse bedrijven met wie ik al werk of in de toekomst graag mee zou willen werken, zodat ons aanbod nog vollediger en nog interessanter wordt voor onze klanten.
Op maandag 18 april vroeg uit de veren in het mooie SYHA Hostel van Port Charlotte en eerst helemaal naar het andere deel van het eiland, want ik had Caol Ila Distillery niet kunnen bezoeken, maar wilde er natuurlijk wel eigen foto’s van hebben. Br, koud was het nog om 7.30 en niet zo heel licht, maar de foto’s zijn gemaakt en daar ging het om.
Toen over mijn favoriete smalle weg door het binnenland naar de veerhaven Port Ellen, waar ik veel te vroeg, maar lang niet de eerste in de rij was. Wat is het toch om naar al die bedrijvigheid bij zo’n veerboot te kijken. Personeel rent op en neer, auto’s rijden overal, kaartjes worden gecontroleerd en dan: rijden maar. Altijd even spannend of je de auto wel goed neerzet met de aanwijzingen van het personeel. Genoten van een grote bak koffie met een extra shot (en elke keer waar ik dit bestel gebeurt het weer: “Dear, there are already 2 shots in the coffee, are you sure you want a third one?” En als ik dat bevestig, kijken ze me meewarig aan en zeggen steevast: ” You’ll not be able to sleep tonight” , maar ja zij weten niet dat ik zelfs midden in de nacht koffie kan drinken en dan gewoon in slaap val.
Na 2 uur en nog een heerlijke bak koffie reden we in Kennacraig in file van de boot. Jemig, wat een drukte, dat was ik helemaal niet meer gewend. Was blij dat ik van te voren een route uitgezocht had over jawel een single track road langs het Loch Awe, heerlijk rustig. Het weggetje en vooral het uitzicht op het meer viel iets tegen, het was niet ‘awesome’ en het duurde wel heel heel lang, maar alles beter dan in file kilometers en kilometers moeten rijden.
Vorig jaar had ik al een poging gedaan om bij de ruïne van Kilchurn Castle te komen, kon het op een gegeven moment wel zien liggen op de oever van Loch Awe, maar kon er niet komen. Toen dacht ik dat het kwam dat ik te veel met mijn vriendin Ans zat te kletsen en niet goed oplette. Nu was ik heel gefocust, maar ook nu lukte het niet. Na drie pogingen over verschillende weggetjes heb ik het maar opgegeven. Jammer!
Dan maar snel door het prachtige Glen Orchy, Glen Dochart en langs Loch Tay naar Kenmore om een bezoek te brengen aan The Scottish Crannog Centre: een gereconstrueerde Crannog ( hutje op een drijvend eiland) zo als die er vroeger uitzagen. Heel interessant met de uitleg van de gids, hoewel het me iets te lang duurde.
Nog snel een paar kiekjes gemaakt van het leuke dorpje Kenmore met mooie portiekjes voor de huizen.
Door naar Tum
mel Bridge en …. mijn laatste single track road van deze reis. Een flink klimmend weggetje, veel bochten en schitterend uitzicht op Loch Tummel. De Tearoom en winkel bij Queen’s View, zo genoemd nadat Queen Victoria er geweest was, was helaas al dicht, maar het was ook al na 17.00, dus begrijpelijk, dus maar gewoon verder naar Pitlochry.
Alles dicht, maar bij het tankstation kon ik gelukkig nog wel een sandwich kopen, want naar een restaurant in je eentje vind ik helemaal niets. Dan liever koffie met een broodje op mijn kamer.
Eindpunt vandaag was B&B The Firs in Blair Atholl, een van mijn favoriete adresjes en zeker van mijn klanten, die me altijd vertellen hoe fijn ze het daar vonden. Ik werd hartelijk door Kirstie and Geoff ontvangen, bijna als een ‘friend of the family’ en had een mooie kamer met alles er op en eraan. Eerst maar eens gedoucht, want het was een lange dag geweest en ’s avonds bij de brandende openhaard in de lounge mijn blog bijgewerkt en mails beantwoord.
’s Morgens kon je een enorm Schots ontbijt bestellen, maar ik hield het toch maar bij een grote kom muesli, fruit in allerlei soorten en yoghurt. Jummie!
Naar het station om een flink aantal treinkaartjes te kopen en reserveringen te maken voor klanten en door naar Highland Safaris bij Aberfeldy, waar ik met een Mountain Safari in een grote landrover mee mocht. Fantastisch! Zo’n prachtig uitzicht op de bergen en het was mooi helder, dus kilometers en kilometers ver! Vond het jammer dat de 2.5 uur voorbij was en raad iedereen aan om deze tocht te maken.
Midden in de spits kwam ik aan in Edinburgh: oei, dat is zweten! Het hotel lag aan Princes Street, dus in het drukste deel van de stad en de parkeergarage ook. Was blij toen mijn Micra onbeschadigd geparkeerd stond. Naar het hotel en toen bleek, maar ik wist het al wel, dat ik te laat was voor de receptie in Edinburgh Castle. Gauw opgefrist en toch lopend er naar toe, het is te proberen toch? En ik werd gewoon toegelaten toen ik zei dat ik voor de Visit Scotland Reception kwam. Gezellig! Vond meteen het Nederlandse groepje met wie ik altijd samen optrek daar en lekker gekletst terwijl er toespraken en hapjes/drankjes waren en een optreden van een piperband en danseressen. Lekker begin van de Visit Scotland Expo.
Dinsdag de hele dag praten tot ik bijna blaren op mijn lippen had. Er waren zoveel mensen met wie ik in gesprek kwam, die iets nieuws hadden of gewoon mensen met wie ik al jaren werk en die het leuk vonden om even bij te praten. Echte deals afsluiten doe ik nooit tijdens deze beurs, maar er borrelen wel altijd nieuwe reizen of toevoegingen op bestaande programma’s op na al deze inspirerende gesprekken.
’s Avonds naar het grote netwerk feest in the Corn Market, waar we aan hele grote tafels een diner voorgeschoteld kregen, terwijl er op het podium van alles te doen was. Super leuk!
Toen we met zijn drietjes moed verzameld hadden om toch ook maar mee te doen met de Ceilidh (traditionele dansen) en richting podium liepen, hield de muziek op en was het feest afgelopen. Wat jammer nou (maar niet heus)!.
Nog lang nagepraat in de bar van het hotel en laat, echt veel te laat naar bed. De volgende morgen had ik er een beetje spijt van, want ik moest de lange reis naar Hull terug maken, maar ’s avonds een ‘kerel’ en ’s morgens een ‘ kerel’, dus na het ontbijt gewoon op pad.
Toen ik eenmaal uit de drukte van Edinburgh was, was het een heerlijke tocht langs de kust tot Newcastle en daarna over de snelweg naar Hull. Fluitje van een cent en ….. voor de verandering was ik een keer mooi op tijd, geen stress zoals ik de laatste jaren altijd had. Zou het dan toch waar zijn dat je in de loop der jaren toch wat wijzer wordt? Dan heeft ouder worden in ieder geval toch nog een klein voordeeltje.
Wat een heerlijke reis en beurs: ik zit weer boordevol ideeën en alleen daarom al verheug ik me alweer op de volgende Visit Scotland Expo in 2017!
Tina Somberg 