The Dales Way: een prachtig langeafstandspad, but don’t be afraid of the mud!

The Dales Way is een van de talloze langeafstandspaden in Groot-Brittannië en omdat hij  met zijn ong. 130 km. niet te lang is en niet al te veel hoogteverschillen heeft, heel geschikt voor diegenen die wel eens willen uitproberen of dit iets voor hen is.

Wij maken al jaren dagwandelingen, maar keerden tot nu toe altijd terug naar ons vakantiehuisje of B&B en maakten dan de volgende dag bijv. een mooi ritje met de auto of bezochten een bezienswaardigheid. En als het ’s morgens regende, dan gingen we gewoon niet wandelen.

Nu de mogelijkheid bestaat om je bagage te laten vervoeren, zodat je alleen met je dag rugzak loopt en bij aankomst in je B&B of Inn alles weer klaar staat en je heerlijk onder de douche kunt springen, besloten we om ook eens een poging te doen. Hoe zou het bevallen om 7 dagen een flinke afstand te lopen, ook als het zou regenen, stormen of wat dan ook? Je moet immers lopen want ’s avonds  staat je bagage op het volgende accommodatie adres.

Best wel een beetje zenuwachtig of we als ‘oudjes’  dat wel zouden kunnen en vooral heel nieuwsgierig wat we ervan zouden vinden, reden we donderdag 20 augustus 2016 naar Ilkley, de startplaats van The Dales Way.

We dronken ons ’s avonds wat extra moed in, sliepen lekker, namen een uitgebreid Engels ontbijt, lieten de auto hier staan en begonnen om 9.00 met onze eerste wandeldag.

Dag 1 van Ilkley naar Burnsall: 20.5 km.

Een mooi pad  omzoomd door bomen en struiken langs de rivier The Wharfe, die soms zo vlak als een spiegel en dan weer een kolkende massa is. Een heerlijk begin. Geen gezoek, het pad is duidelijk en volgt voor het grootste deel de oever van de rivier. Na ong. 9.7 km. doemt Bolton Abbey, ook Bolton Priory genoemd op: de overblijfselen van een grote abdij aan de rivier. De 2 verschillende benamingen leiden soms tot verwarring. De verklaring is dat een Priory in de middeleeuwen vaak minder rijk was dan een Abbey en om mensen aan te trekken werd er dus voor Abbey gekozen.

Ga je verder op de route dan kom je niet bij de Abbey, maar een bezoekje is echt de moeite waard en wil je niet naar de Abbey, dan is er een hele leuke Tearoom The Tea Cottage, waar je buiten kunt zitten en prachtig uitzicht op Abbey en de rivier hebt. En de koffie en (warme) scones met jam en boter of cream zijn een ware traktatie!

Helemaal weer opgeknapt liepen we verder langs de rivier door een stuk dat opgeleukt is voor gezinnen met kinderen: op allerlei verschillende plekken zijn klimtoestellen, hangbruggen, kruip-door-sluip-door tunnels, stepping stones etc. Er werd druk gebruik van gemaakt. Ook nu meestal dichtbij de rivier, soms iets verder er vanaf, door Strid Wood, hoog boven de rivier en dan bij Barden Bridge loop je weer vlak naast de rivier. (5.1 km.). De eenden en schapen waren zo gewend aan mensen, dat ze heel dicht bijkwamen. Een eend zat zo’n beetje bij Barry op schoot en later stonden de schapen in onze nek te hijgen.

Het laatste stuk van de eerste dag gaat door weilanden, langs de rivier en over talloze verschillende ‘stiles’ : hekjes/trapjes. Je kunt je niet voorstellen hoe inventief die soms in elkaar gezet zijn. Door spleetjes in de muur, hoge trapjes, trapjes met een bocht, grote stenen, die uit het muurtje steken en ga zo maar door. Je zou er een hele fotoserie van kunnen maken.  Na nog eens  5.8 km. kwamen we in Burnsall bij onze B&B aan en we hadden enorm genoten van onze eerste wandeldag.

Dag 2 van Burnsall naar Kettlewell: 15.6 km.

Verder langs de Wharfe, die hier door het landschap kronkelt met prachtige stroomversnellingen en watervalletjes in de Loup Scar, een breuklijn in het kalksteen. Over een heerlijk wiebelende hangbrug, die door de gemeenschap betaald is om de stepping stones te vervangen. Langs Linton Mill, waar tot 1950 textiel geproduceerd werd naar het toeristische dorpje Grassington. Het was nog rustig, omdat het nog vrij vroeg was maar aan de restaurants, coffee corners, hotels en B&B’s kun je zien dat het er ontzettend druk kan zijn. Een lief dorpje. Lekkere koffie en weer verder.

Je verlaat hier de rivier en klimt gestaag naar boven en steekt een uitgestrekt moor over. Compleet verschillend van het rivierlandschap tot nu toe. Heel kaal en indrukwekkend. Langs een droge gorge, natuurlijk even op Coniston Pie, een ronde bult van kalksteen en door weilanden, bos en over weggetjes naar het dorpje Kettlewell, dat heel beschut ligt en daardoor een hogere temperatuur heeft dan de omringende dorpen. Heerlijk een biertje gedronken in onze inn en rondgescharreld in het dorpje.

Dag 3 van Kettlewell naar Ribblehead Viaduct: 30 km.

Eerst weer een stuk langs de Wharfe, toen langs andere riviertjes en wat klimmen en het laatste stuk van ong. 10 km.  over de Moors.

Ging over ontzettend moerassige paadjes. We bleven springen van de ene naar de andere kant, over noodpaadjes en ook nog eens klimmen. Was best zwaar. Onze schoenen zouden waterdicht moeten zijn, maar dit watergeweld konden ze niet aan, dus toch natte voeten.

Een enorm verlaten gebied met zo nu en dan een geheel geïsoleerde boerderij. Op een gegeven moment komen de Dales Way en de Pennine Way bij elkaar en de routes gaan 2 km. lang over het zelfde pad.

Vrij steil naar beneden naar de weg, waar we evt. opgepikt konden worden. Het bellen lukte niet (ze waren in gesprek, dus we hadden rustig nog eens kunnen proberen), maar we besloten gewoon door te lopen naar de Inn die we in de verte al zagen liggen.

Het werd steeds donkerder en het waaide als een gek, maar we kwamen droog aan om ong. 17.30 in Station Inn bij het Ribble Viaduct waar de bekende Carlisle naar Settle spoorlijn over heen loopt. Er stonden best veel auto’s op de parkeerplaats en mensen met de camera in de aanslag.
De Inn staat helemaal in de rimboe, er is niets anders. Het ging eigenlijk heel goed, maar dertig km. is toch echt wel heel veel!

We beloonden onszelf met een extra drankje!

Dag 4 van Ribblehead naar Dent: ong. 16 km.

Bewolkt en vrij koud, maar droog. Eerst even bij het Ribblehead Viaduct gekeken en toen het stuk terug dat we gisteren ook extra gelopen hadden om weer bij het pad te komen. Dwars door het kale landschap, soms langs de rivier, soms heel veel modder en dan weer een gewoon stuk weg. Hoe verder we op pad waren, hoe lieflijker het landschap werd. Toch wel mooier dan dat kale landschap.

De rivier is nu niet meer de Wharfe maar de Dee en onderweg verlaten we Yorkshire en ruilen het in voor Cumbria. Niet dat je dat ogenblikkelijk merkt, behalve dan op de kaart.

Het weer werd steeds beter!  Bij een hek hing een hele rij dode mollen. Gruwelijk gezicht. Snap niet wat de lol daarvan is. Dat je er last van hebt ok, dat je ze dan probeert te doden ok, maar ze dan op te hangen aan prikkeldraad, dat gaat me veel te ver.

Dent scheen een mooi plaatsje te zijn. Zag er ook wel leuk uit met die Cotswoldachtige huisjes en klinkerstraatjes, maar wel heel stil en doods. Wat rondgekeken, in de kerk + kerkhof gekeken en naar The Sun Inn. Een hele gewone kroeg, met een paar kamers.

Dag 5 van Dent naar Sedbergh: ong. 10 km.

Om goed 9 uur op pad voor een hele korte wandeling vandaag van 6 mijl. Alsmaar in dat lieflijke landschap, prachtig. Ook nu soms weer heel modderig, maar slechts korte stukjes gelukkig. Op ons gemakje gelopen.

Besloten om nog een extra lusje te maken, gewoon via een Public Footpath. Viel best tegen, want het pad was niet te volgen en we liepen steeds tegen een beekje aan. Moeilijk er over, dan weer terug, dan er weer over, maar uiteindelijk kwamen we toch weer op het goede pad.

Lekker in het zonnetje zitten lunchen en om ong. 12.30 waren we in het boekendorpje Sedburgh. We hadden door de beschrijving het gevoel gekregen dat het heel wat was, maar naast de vele boekenwinkels was er eigenlijk niets. Veel zaken dicht, maar we sloegen wel een paar mooie boeken aan de haak . Eerst baalden we, want je kunt niet zo vroeg naar de B&B en wat moesten we hier dan doen?

Er was een bord met Farfield Mill en Heritage Centre en we besloten om daar naar toe te gaan. Bleek nog ruim een mijl buiten het dorp te liggen, maar we deden het toch. Heel leuk.

Een oude Victoriaanse wolfabriek, die nogal eens van eigenaar en bestemming gewisseld was. Gesloten en door een enthousiaste man + de locale bevolking weer geopend.

Nu zag je nog een aantal van de weefgetouwen met uitleg en waren er allerlei handwerklieden, die hun producten vertoonden en verkochten. Op iedere dag waren er anderen aan het werk. Wij zagen 2 klantklosters.

Toen we op het terras onze tafel + stoelen in de zon gezet hadden, werden we teruggefloten, want de buurman in de cottage ernaast beweerde dat hij daar last van had. Rare lui toch die Engelsen! (grapje).

Alles bekeken en toen door de velden via een route die we op de kaart hadden uitgezocht terug naar het dorp.

Pilsje/Guinness gedronken onderweg en naar de B&B. Oh wat luxe vergeleken met wat we tot nu toe gehad hebben. Allereerst een hartelijke ontvangst door man en vrouw, die ons herkenden want we waren hen tegen gekomen onderweg naar het heritage centre. Grappig!

We hebben een grote slaapkamer met  t.v. bureau, een t.v. kamer met bureau en 2 fauteuils en een badkamer. My goodness! Overal hele goede verlichting. Bij de koffie lekker standaard koekjes, maar ook 2 cupcakes met chocola onder een stolpje. Geweldig! Lekker gegeten in de Red Lion en meer dan tevreden gaan slapen.

Dag 6 van Sedbergh naar Burneside: 25 km.

Op de een of andere manier was het vandaag zwaarder, want we hadden er allebei moeite mee. Uitzichten weer prachtig en weer anders dan de vorige dagen. We kwamen nu in  een gebied met landbouw en veeteelt en voor de eerste keer zagen we boeren aan het werk en leven bij de boerderijen.

De blubber was nog erger dan de vorige dagen en de wind blies zo hard, dat je soms bijna niet op het pad kon blijven.

Ook nu een afwisseling tussen de rivier oevers
( Dee en Lune) en weilanden.

Weinig gerust, maar er toch net zo lang over gedaan dan over de 30 km. van een paar dagen geleden, terwijl het er nu slechts 25 waren.

Toen we in Burneside aankwamen, eerst een pilsje gedronken voor we onze hospita opbelden of ze ons wilde komen halen, want de B&B is nog een aantal km. verder in het stadje Kendal.

Aardig mens, goede kamer. Eerst allebei gedoucht, heerlijk. Daarna de stad Kendal in om te eten. Heel veel restaurants zaten vol, maar na wat rondgelopen te hebben kwamen we bij een nieuw restaurant: The Catch, op de 1e verdieping in een lichte, open ruimte met balkenplafond en vreemde hoekjes. Het zag er uit alsof het een pakhuis was geweest. Barry Fish and chips op zijn mediterraans en ik pizza met heel veel vissoorten. Heerlijk! Heel sneu voor hen, dat er maar zo weinig klanten waren. Maar wie weet hoe dat verandert als het wat bekender wordt.

 

Dag 7: Burneside naar Bowness/Windermere:15.6 km.

Na een heerlijk ontbijt met vers fruit, cerials, yoghurt, vruchtensap, croissantjes, eigen gebakken brood en voor Bar natuurlijk het Engelse ontbijt weer teruggebracht naar onze startplek. De hospita was blij verrast dat we in The Catch gegeten hadden. Ze had bericht gehad dat het open zou gaan, maar was er nog niet geweest. Ook zij was van mening dat dit hardwerkende enthousiaste stel een echte kans verdiende.

Het was nog fris, vrij harde wind, maar ook al snel vrij vaak zon. We zijn enorme geluksvogels. Een heerlijke wandeling vandaag. Redelijk veel over verharde wegen, maar wel heel rustig en het landschap veranderde weer. Nog steeds velden vol koeien en schapen, veel boerderijen, maar de heuvels op de achtergrond werden steeds hoger. Heel relaxed naar het volgende dorpje Bowmore gelopen en daar koffie gedronken met scones. Jummie. Het was eigenlijk een winkel met woondingetjes en daar achter was de tearoom. Grappig!

Vandaag nauwelijks modder en dus droge voeten!! Vanaf ong. een half uur voor Bowness zagen we in een keer Lake Windermere liggen in al haar schoonheid. Schitterend.

Net voor Bowness stond ook het bankje met de vermelding dat die voor Wandelaars van de Dales Way was, net als bij het begin. Een mevrouw gevraagd of ze een foto van ons wilde maken als afsluiting van onze eerste langeafstandspad.

Wat is zo’n langeafstandspad toch een heerlijke manier om van het landschap te genieten: het enige dat je hoeft te doen is wandelen en het fantastische landschap krijg je er helemaal gratis bij!

Om ong. 14.00 waren we bij de aanlegplaats van de rondvaartboten en wisten niet wat we zagen: zo druk! Het zag bijna zwart van de mensen.

We stonden met een klap weer met beide benen op de toeristische grond: een ware cultuurschok!

Wilt u dit langeafstandspad of een van de vele anderen in Engeland, Wales of Schotland ook lopen, dan kunnen wij dat voor u regelen, want we werken samen met een Schotse wandelorganisatie, die alles prima voor elkaar heeft.

Het enige wat u hoeft te doen is: boeken, betalen, wandelen en genieten. Neem contact met ons op als u vragen hebt over deze wandelvakanties en bij twijfel over welk langeafstandspad het beste bij u zou passen, kunnen wij u adviseren.

Voor nog meer foto’s klik hier