De volgende morgen opnieuw door Antony naar de garage begeleid en ze keken er weer naar. Intussen maakten wij nog een kort mooi ritje naar Dunkery Beacon, het hoogste punt van dit gebied. Schitterend uitzicht
net onder de top!
Terug naar de garage en de Micra zou nu toch echt goed moeten zijn. Ik opgelucht weg: o nee! Hij kon niet harder dan 10 kilometer! Terug en de garage wist niet meer wat te doen en verwees me naar een Nissan garage in Exeter op ong. 1.5 uur maar dan wel met een normaal rijdende auto. Ik eerst terug naar Dunster en toen had ik al een hele sliert bozige automobilisten achter me aan.
ANWB Alarmcentrale gebeld en zij vonden naar Exeter rijden ook geen goed idee en zouden hem laten slepen en ik kreeg dan een vervangende auto binnen 2 uur, maar moest nu wel bij de auto blijven zodat ze me konden vinden. Om een lang verhaal kort te houden: ik zat de hele dag te wachten en tegen 19.00 kwam de sleepauto en een vervangende auto werd niet geleverd vandaag. Met de taxi naar mijn volgende adres B&B Lee House in Lynton.
Om alle frustratie uit mijn lijf te krijgen, deed ik twee wandelingen in de Valley of Rocks: een korte en de langere ook langs Castle Rock. Schitterend! Lekker ruig, prachtig uitzicht en ik kon bijna handen/poten schudden met een geit, die rustig op het paadje stond te grazen.
De volgende ochtend belde de ANWB dat ik een vervangende auto kon halen in Lynton, maar wel even zelf naar de garage moest bellen. Zo gezegd zo gedaan en…….. de garage had juist gebeld naar de ANWB om te zeggen dat zij geen vervangende auto hadden en eerst moesten zoeken bij hun filialen verder weg.
Zij belden vrij snel dat ik een auto kon halen in Barnstaple, een half uurtje verder op. Weer met de taxi en om 11.00 had ik een auto, maar wel 1 met versnelling, want ze hadden mijn verzoek voor een automaat helemaal niet aangevraagd bij de garage. Lang leve de ANWB Alarmcentrale!
Gewoon ingestapt en net gedaan alsof links rijden en links schakelen de gewoonste zaak van de wereld is ( dat schakelen links vond ik vreselijk. Mijn linkerhand doet niet wat mijn hersenen hem vertellen!). In Ilfracombe geparkeerd en heerlijk rondgeslenterd. Er staat een enorm beeld Verity van Damien Hirst, schitterend! Omhoog naar de kleine St. Nicholas Chapel, gepraat met de eigenaar van de boot, waarmee we een zeehonden cruise gaan maken, een heerlijk pasteitje gegeten en tevreden weer verder naar de Hunter’s Inn en het National Trust Centre om de wandeling naar Heddon’s Mouth te maken en over de mobility scooters te praten, die we kunnen boeken voor onze iets minder mobiele gasten tijdens de tour. Ik nam het verkeerde weggetje, kwam op een heel smal weggetje terecht en ….. een tegenligger, die niet achteruit wilde rijden, dus moest ik wel. Normaal ben ik er al niet zo goed in, maar met deze voor mij onbekende auto en steil omlaag en bochtig lukte bijna niet en de eerste krassen zaten dus binnen 2 uur op de auto. Balen!
Heerlijk wandelingetje langs het water door behoorlijk bebost gebied naar het strand. Daar lekker gezeten en via de andere kant van de rivier terug. Omdat ik hem wat kort vond (ong. 1 uurtje) en de mevrouw van de National Trust een andere wandeling had laten zien, die me prachtig leek, deed ik die ook nog maar. Eerst omhoog, omhoog met uitzicht op de zee. Toen over het kustpad vlak langs de rand hoog boven de zee terug. Schitterend, maar met flink doorstappen was het toch ruim 2 uur. Nu wel genoeg beweging gehad en om 19.00 was ik terug in Lynton.
Heel gezellig met Caroline en Ken van Lee House gegeten bij de plaatselijke pizza tent.
De garage had intussen gebeld of ik akkoord ging met de prijs van de reparatie en ja natuurlijk was ik akkoord en ik kon hem de volgende dag vanaf 10.00 weer ophalen. Wat een opluchting, want ik moet morgen weer terug richting Dover voor de laatste overnachting. Blij gaan slapen, want morgen heb ik mijn eigen, trouwe Micra weer terug!
Omdat Exeter redelijk uit de richting lag, deed ik eerst nog een deel van mijn programma en reed naar Tarr Steps: hele grote stenen platen en keien, die een brug vormen over de rivier. Ook hier lekker een uurtje gewandeld, hoewel het nu regende. Het was gelukkig om een uur of 11 weer droog.
Door naar het Grand Western Canal, waar we onze groepsreis af gaan sluiten met een laatste Cream Tea in de gezellige Canal Tearooms and Garden. Wat een gaaf plekje!
In het kanaal varen de fleurige kanaalboten, waarvan de rondvaartboot getrokken wordt door een paard, er is een aardig bezoekerscentrum en de Tearoom is quirky! Nu ook een lekkere koffie met scone, cream and jam gehad en toen door naar Exeter.
Ik meldde me vrolijk bij de balie en de medewerker keek me zo vreemd aan. “Heeft de ANWB u niet gebeld, dat de auto niet gerepareerd kan worden? Er moet een nieuwe computer in en het duurt min. een week voor we die hebben” Ik z
akte bijna door de grond,
wat nu? Eerst maar even naar buiten en flink janken, een sigaretje roken en de ANWB bellen wat ik nu moest doen. Zegt de zoveelste medewerker, die eigenlijk weer van niets wist: “ik zal het doorgeven aan de gene die over uw dossier gaat en die belt u vandaag nog wel terug” Op mijn vraag hoe lang dat ging duren, zei ze dat het wel avond kon worden voordat hij zou bellen. Ze snapte niet dat ik toch echt niet buiten op een industrieterrein van Exeter kon blijven wachten, omdat ik naar Dover moest, op zo’n 450 km. afstand. Mijn suggestie of ik de leenauto niet gewoon mee kon nemen naar Dover vond ze een goed idee en na overleg mocht dat. Ik kreeg na deze dagenlange ellende het gevoel dat ik de enige praktisch denkende persoon was.
Vond het vreselijk om mijn Micra achter te moeten laten, zonder hem zelfs nog even te zien, maar ja ik moest naar Lenham en dat was nog heel ver.
File, file en nog eens file. Ik deed over de eerste 100 km. ong. 4 uur. Maar zag het beroemde Stonehenge nog wel liggen.
Later werd het iets beter, maar het was bijna 22.00 toen ik in het hotel aankwam. Helemaal kapot en het restaurant was ook al dicht. Ik was helemaal niet gestopt omdat ik dan in het pikkedonker zou moeten rijden en dat durfde ik niet aan. De mevrouw die me incheckte bood aan om een heerlijke sandwich te maken. Jummie!
ANWB weer gebeld (zij zouden bellen, maar dat gebeurde dus weer niet) en het leek zowaar alsof er gedacht was! Ik kon de auto in Dover, vlakbij de veerboot afgeven bij een filiaal van het bedrijf waar hij vandaan kwam, dan als voetpassagier op de boot, met de taxi naar een dorpje net buiten Calais en daar stond een Nederlandse auto, die ik dan mee naar Nederland kon nemen. Goed vooruitzicht!
Heerlijk geslapen en zaterdagmorgen om 7.45 in de auto want ik wilde wel op tijd de auto inleveren. Probleem 1: ik kon de garage nergens vinden, kwam bij de douane terecht, kreeg enorm op mijn kop dat ik daar niet mocht komen, het terrein weer af en nog steeds geen garage. Uiteindelijk wist de pompbediende waar het bedrijf zat. Ze waren 5 jaar geleden verhuisd en de ANWB had mij hun oude adres gegeven.
Als voetpassagier met de boot en toen het laatste deel. Er zouden taxi’s staan, maar die stonden er niet. Kostte wat moeite om een taxi te laten bellen, maar gelukkig was het een hele aardige chauffeur, die ook wat Engels sprak. Probleem 2: Toen we bij de garage kwamen, bleek hij dicht te zijn op zaterdag, maar hoera de chauffeur kende de eigenaar en belde hem voor mij op en vertrok.
De eigenaar was ‘not pleased’ en staarde in zijn computer, kon mijn boeking niet vinden, zat te mompelen, te schelden en mij vond hij ook heel lastig. Na een half uur waren we nog niets verder en belde ik de ANWB maar weer. Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar de medewerker van gisteravond, die alles zou regelen, had gewoon geen bericht naar deze garage gestuurd en het was dus niet zo vreemd dat de eigenaar mij geen auto mee wilde geven.
Ze konden hem gelukkig de papieren mailen en toen gooide hij de sleutel naar me toe, wees op de auto, een volvo en maakte gebaren dat ik ogenblikkelijk in moest stappen en verdwijnen, want het was zijn vrije dag, die ik aardig verpest had. Hij wilde niets uitleggen, maar deed toch maar iets omdat ik niet zonder uitleg weg wilde. Het hek ging met een klap dicht en daar zat ik in deze voor mijn gevoel hele luxe, dure auto. Zelf maar wat geprobeerd langs de weg en mijn angst weggedrukt en gewoon gaan rijden. Hij reed lekker.
In een stuk door tot vlakbij de Nederlandse grens en toen een eetpauze. Om 20.20 was ik thuis.
Wat een reis! Hopelijk is dit geen voorbode voor de groepsreis Sprookjesachtig Exmoor en noord Devon over 10 dagen en heb ik nu alle ellende wel gehad. Zo zonde van dit schitterende gebied, waarvan ik nu niet alles bezocht en gezien heb.
Tina Somberg 
wat een trip. Je hebt wel het een en ander meegemaakt zeg. Een reis met hindernissen.
Dat klopt als een bus. Was helemaal kapot en het spookt nog steeds door mijn hoofd. Ik heb vandaag een klachtenbrief naar de ANWB gestuurd. Ben benieuwd hoe ze reageren.