Een grensoverschrijdend avontuur bij Hadrian’s Wall

Twee mensen zijn op reis en de een is een fervente fotograaf  en de andere niet. Hij/zij blijft steeds  achter omdat hij/zij helemaal opgaat in het maken van prachtige foto’s en de ander wil eigenlijk gewoon verder  om wat sneller bij die schitterende bezienswaardigheid te zijn of de wandeling af te maken.

Bovenstaande situatie vormde de basis van onze letterlijk en figuurlijk grensoverschrijdende reis o.l.v.  professioneel fotograaf Anton Harfst van Foto-reizen.com en ervaren reisleidster Tina Somberg-Buiks van TravellingWELL.nl de Groot-Brittannië specialist in reizen.

Een groepsreis naar een prachtig oord  zou toch zo in elkaar gezet moeten kunnen worden, dat iedere deelnemer precies dat zou kunnen doen waar de voorkeur naar uit gaat?  Een soort LAT (living apart together) relatie, maar dan op reisgebied.

Afgelopen zondag 1 juni ontmoetten de 12 deelnemers elkaar en Anton en Tina en gingen we aan boord van de P&O Ferry Pride of Rotterdam. Na een uitgebreid warm en koud buffet splitsten we meteen in 2 groepen en konden de fotografen met Anton overleggen wat de verwachtingen en de mogelijkheden waren, zodat er de volgende dag meteen goed ‘gewerkt’ kon worden.

Op maandagochtend stond  Tony in zijn bus van Jewitt Coaches in Hull op ons te wachten en al snel reden we langs de oostkust naar onze eerste bezienswaardigheid: de overblijfselen van Scarborough Castle, hoog boven de aangrenzende Noordzee. Uitwaaien, de lucht opsnuiven van alle wilde planten , genieten van het uitzicht op de zee en het stadje met het mooie haventje. Een heerlijk begin!

De volgende grote stop was Whitby Abbey: een enorme ruïne van een klooster, die ook al weer hoog boven het stadje uittorende. Er naast was de kerk, die nog steeds in gebruik is en die voor onze Nederlandse begrippen heel bijzonder was: de dichte koorbanken  deden mij heel erg aan de veemarkt denken, waar de dieren allemaal in afgesloten stukken staan te wachten. De enige verwarming was een enorme houtkachel en de preekstoel had 3 verdiepingen, zodat de dominee iedereen in de gaten kon houden of misschien was het ook wel gewoon de bedoeling dat iedereen hem goed kon horen en zien.

We wandelden daarna met de hele groep de 199 treden af naar het levendige vissersstadje, waar de fotografen een klein wandelingetje maakten en de anderen dwars door het stadje, langs de haven en weer omhoog liepen om bij de walvis poort te komen, de plek waar de echtgenotes vroeger hun mannen uitzwaaiden en met gezang weer inhaalden. Door de smalle steegjes aan de achterkant van de huisjes weer terug naar het centrum waar onze bus al weer klaarstond.

Omdat het nog een paar uur rijden was naar ons hotel vlakbij Hadrian’s Wall in het dorpje Brampton, maakten we nog een tussenstop bij The Angel of the North: een enorm  beeld van een engel op de plek waar vroeger de kolenmijnen lagen, die Newcastle zo belangrijk gemaakt hebben. Het was de hele dag prima weer  geweest, maar op het moment dat we daar uitstapten, leek het of de hemel openscheurde en al het opgespaarde hemelwater naar beneden gutste. Alleen de diehards trotseerden deze stortbui om de Engel op de plaat te zetten.

Moe maar voldaan kwamen we aan het begin van de avond aan in ons hotel  Howard  Arms, een hele oude Inn en werden Anton en 2 gasten afgezet bij  B&B omdat de hoteleigenaar de kamers niet op tijd had vast gezet en nu niet genoeg ruimte had. Vervelend, maar gelukkig was  B&B Oakwood Park Hotel zo goed en was de eigenaresse zo aardig, dat degenen die in Howard Arms verbleven stiekem vaak gedacht zullen hebben: “ik wilde dat ik daar geplaatst was”  want organiseren zat niet in hun bloed en  de puntjes werden noch door de eigenaar noch door het personeel van Howard Arms ooit op de i gezet.

Niet getreurd, we slikten soms even, telden eindeloos tot 10 en maakten er ondanks alles, gewoon een gezellig samenzijn van. Gedeelde smart is halve smart en ergernis en zorgen zijn goed voor de lijn zullen we maar zeggen.  Elk nadeel heb zijn voordeel nietwaar?

Op dinsdagmorgen vertrokken we welgemoed voor een heel kort ritje naar de parkeerplaats bij Lanerwood Priory waar we elkaar later weer zouden treffen.

De echte wandelaars zouden de geplande wandeling helemaal maken, maar kwamen van een koude kermis thuis, want het pad was op een gegeven moment afgesloten en er zat niets anders op dan weer terug naar het startpunt te gaan en via de gewone weg naar Hadrian’s Wall te lopen. Wat waren we blij dat Tony, die de iets minder enthousiaste wandelaars naar Hadrian’s Wall gebracht had, terug was en op de parkeerplaats stond. De schat bracht ons gewoon ook even naar Hadrian’s Wall. Een enorme meevaller!

Dwars door de velden, zo nu en dan een echt zichtbare Hadrian’s Wall, prachtige koeien en schapen, uitzicht zo ver het oog reikte, kortom een heerlijke wandeling die eindigde met een bezoekje aan Lanercost Priory, waarvan het klooster een ruïne was, maar de kerk nog helemaal compleet. De lunch in de Abbey Tea Room was prima, maar ook hier was organiseren niet het sterke punt. Ze slaakten  een zucht van verlichting toen ze ons allemaal van ons natje en droogje hadden voorzien.

Birdoswald Fort ligt er dicht bij dus ook hier een kort busritje en daarna over het terrein, waar we de overblijfselen van het fort, maar ook van de latere boerderij bewonderden en genoten van het uitzicht op de rivier Irthing, die in de diepte rond het fort liep.We waren mooi op tijd terug in het dorpje Brampton, zodat de liefhebbers daar wat rond konden scharrelen en St Martin’s Church konden bewonderen, waar glas in lood ramen zijn, die in de studio van William Morris, de beroemde Arts and Crafts artiest gemaakt zijn.

 

De fotografen moesten natuurlijk ook iedere avond hun foto’s bestuderen en er 1 of 2 uitzoeken, die na het diner besproken gingen worden. Je kunt wel denken dat je op vakantie bent, maar er moet wel gewerkt en geleerd worden natuurlijk! Ik geloof niet dat het een probleem voor hen was, want er werd ieder moment van de dag overlegd hoe iets beter of anders kon en zelfs de niet fotografen ontkwamen er niet aan. Ik voelde me in ieder geval veranderen van een onbevangen fotograaf, die haar hele leven al gewoon foto’s maakt om een bepaald moment vast te leggen, in een fotograaf, die constant liep te denken of de compositie wel klopte en de lijnen (een magisch woord) wel goed waren. Tot op dit moment hoop ik dat het spontane weer terug komt. Geef mij maar de heerlijke wandeling, die ik  iedere avond met één van de gasten maakte, waar we schitterende plekken ontdekten, als een hele oude begraafplaats  in de weilanden en het monument voor de machtige Howard Familie en we zo lekker kletsten over dingen in het leven, die ons bezighielden.

Woensdag waren Carlisle en een stukje Schotland aan de beurt. Helaas liet het weer het wat afweten en regende het veel, maar vooral Carlisle Cathedral maakte veel goed. Een gebouw in rode steen en binnen was er voor iedereen wel iets te bewonderen. Het blauwe plafond met de gouden sterren, prachtig beeldhouwwerk, een machtig orgel, middeleeuwse schilderingen op hout, hele aparte kroonluchters en glas-in-lood.

Van Carlisle Castle, een imposante vesting, op de plek waar de Romeinen hun fort hadden, zagen de meesten niet zo heel veel, want toen gingen de hemelkanalen echt open, maar gelukkig stond de bus dichtbij en daar was het droog en warm.

 

Net over de grens van Schotland bij Lockerbie doken we een hele rustige weg in richting het Tibetaanse klooster bij Eskdalemuir. Het voelde een beetje of je naar het einde van de wereld reed, zo stil, nauwelijks huizen  en dan ineens sta je op het terrein van deze kleurige gemeenschap. Heel apart. We zaten een poosje in de tempel, waar 2 mannen bezig waren om met 2 bekertjes water te scheppen en zo een emmer te vullen, die ze dan weg brachten. Dit ritueel werd constant herhaald. Een manier om in trance te komen of  jezelf geestelijk leeg te maken, zodat er ruimte ontstaat voor contemplatie? We kwamen er niet uit. Een aantal van ons nam een versnapering in de Tea Room, die al net zo kleurig was als de tempel of kocht een kleinigheid in het winkeltje.

Terug over een nog stillere weg.Toen we een kerkje zagen dat er prachtig bij lag, werd er nog even gestopt voor de fotografen, maar de niet fotografen genoten er minstens zo veel van gelukkig. Ik maakte er de foto van het muurtje die als goed beoordeeld werd, want de lijnen waren zo prachtig! Zo zie je maar weer, ook al wil je het soms niet, je blijft je hele leven leren!Donderdag was D – Day, want er stond een prachtige maar zeer inspannende wandeling op het programma over één van de mooiste stukken van Hadrian’s Wall. Onze Tony zorgde voor een alternatief programma voor een van onze gasten, die deze wandeling helaas niet kon maken, en wij vertrokken vanaf Peel’s Rigg Carpark en moesten meteen flink klimmen. Hoewel het helemaal niet warm was, liepen de zweetdruppels over onze ruggen en moest er regelmatig gepauzeerd worden om op adem te komen.

Maar wat genoten we allemaal! Rotsen, die loodrecht in het meer zakten, donkerblauw water in de diepte, regelmatig een stuk muur, een deel van een Milecastle (controle post), de ‘kissing gates’ en waar je maar keek prachtig uitzicht. We hadden heel veel tijd, waardoor de fotografen helemaal uit hun dak konden gaan en toen desgewenst via een sluiproute naar de bus konden en toch het mooiste gedeelte gezien hadden.

De meesten liepen door om toch maar niets te missen, weer omhoog en omlaag en omhoog en omlaag tot we een stukje op de muur zelf mochten lopen en ineens bij ons eindpunt Housesteads fort kwamen. Zeer voldaan!! Housesteads is een van de best bewaarde forten en er was dan ook nog veel te zien van de Via Principia, het huis van de Commandant ( 2 verdiepingen en heel groot en luxe), de latrines, waar de soldaten op een rij hun behoeftes konden doen en het gesprek dus gewoon door kon gaan en de barakken: indrukwekkend!

Eigenlijk stond Chesters Fort ook nog op het programma, maar we hadden meer zin om iets langer in het gezellige stadje Hexham te kijken. Even geen natuur, maar gewoon winkeltjes, een mooie kerk en een tea room voor de broodnodige variatie.

Te oordelen naar alle reacties, was deze dag een absoluut hoogtepunt!

 

 

Vrijdagmorgen vertrokken we met schitterend weer naar het noordoosten om een bezoek aan Belsay Castle & Gardens te brengen. Het landhuis in klassieke stijl is met opzet helemaal leeg, zodat bezoekers goed kunnen zien hoe groot de vertrekken zijn en vooral hoe het in elkaar zit.  De tuin was echter de grote trekpleister. Dicht bij het huis is het een ‘gewone’ klassieke tuin met perken, prachtig kortgeknipt gras en natuurlijk ook Ha Ha’s (de tuin houdt abrupt op en het volgende stuk ligt veel lager. Bedoeld om loslopend vee tegen te houden).

Ging je echter door een poort dan kwam je in de wilde tuin, die aangelegd is in een voormalige steengroeve. Fraai! Er wordt natuurlijk wel onderhoud gepleegd, maar niet zichtbaar, dus de planten groeien en bloeien zo hard ze maar kunnen. Enorme bomen en struiken, kronkelige paadjes, overblijfselen van de steengroeve er tussen in, schitterend!

Nog iets verder en net buiten deze tuin lag het oorspronkelijke kasteel, dat nu een ruïne is, maar je kunt de toren nog wel beklimmen.

We hadden maar net tijd genoeg of sommigen eigenlijk niet om alles te zien, maar het leven bestaat nu eenmaal uit keuzes maken.

In de planning stond een rit naar de kust om een kasteel te bezoeken en een strandwandeling te maken, maar bij nader inzien duurde die tocht in de bus wel heel lang en zouden we er maar een uurtje kunnen zijn. Daarom op naar Newcastle, de industriestad, die vroeger zo vies en lelijk was, maar nu prachtig opgeknapt is.

We stopten vlakbij de Millennium Bridge, die The Eye genoemd wordt omdat het lijkt alsof  een oog open en dichtgaat. Dit was echter niet de enige brug  want er zijn er 7 en allemaal bijzonder. Vanaf het beginpunt zagen wij er 4 achter elkaar. Mooi!

De meesten van ons kwamen niet verder dan de rivier aan weerszijden met die bruggen, het prachtige Sage Music Centre en The Baltic: het Museum voor Moderne Kunst en een heel klein stukje van het centrum met het kasteel op de plek waar de Romeinen hun fort gebouwd hadden en dan kwam je al ogen en tijd te kort.

Het was een uitstekend alternatief voor de oorspronkelijke wandeling langs het strand.

Op deze avond zaten we allemaal bij elkaar om van iedere fotograaf 1 foto te bekijken op het grote scherm, die volgens hem of haar onze reis het beste weergaf. Prachtig om te zien hoe iedereen een totaal verschillend beeld gaf.

Er was één valsspeler onder ons want hij wilde zich niet beperken tot één foto en had gewoon een collage gemaakt van allerlei foto’s maar dan wel in één foto, dus had zich toch op zijn eigen manier aan de regels gehouden. Een zeer origineel idee!

Zaterdag moest er een flinke afstand afgelegd worden om weer in Hull te komen, maar dat belette ons niet om toch ook nog een bezoekje te brengen aan het lieflijke stadje Skipton met de kanaalboten in allerlei kleuren en afmetingen.

En de reis werd waardig afgesloten met een bezoek aan York, de prachtige stad met de indrukwekkende maar wel heel dure York Minster,  de middeleeuwse straatjes, de stadspoorten, Little Betty’s Tea Room, ontelbaar veel kerken waaronder een schuilkerk en de stadsmuren.

In een goed uur naar Hull waar we afscheid namen van Tony, incheckten en genoten van ons galgenmaal, dat buitengewoon goed smaakte. Een laatste drankje met elkaar en de kooi in voor een relatief korte nacht.

Op zondagmorgen zaten we om 7 uur alweer aan het ontbijtbuffet en gingen we na een hartelijk afscheid allemaal weer onze eigen weg vol mooie herinneringen aan en verhalen over dit Grensoverschrijdende Avontuur bij Hadrian’s Wall.

U kunt deze reis natuurlijk ook boeken voor uw eigen groep (max. 20 personen) op een datum die u zelf uitkiest. En wilt u de reis niet specifiek richten op de fotografie, dan kan hij ook geboekt worden met alleen begeleiding van Tina Somberg-Buiks. Neem contact op en we bespreken de mogelijkheden.

Als u op grensoverschrijdend avontuur in noord Engeland klikt, kunt u de TravellingWELL.nl fotoserie van deze reis bekijken.