Ik verwacht dat iedere bezoeker van Londen wel eens zo’n blauw (de ouderen hebben andere kleuren en maten) bordje gezien heeft met de naam van de beroemdheid, die er tijdens zijn (hiermee bedoel ik ook haar) leven gewoond, gewerkt of gelogeerd heeft of de openingshandeling heeft verricht.
Die Blue Plaques fascineren mij en ik ga als ik in Londen ben dan ook altijd op zoek naar weer een paar, die ik nog niet gezien heb.
Waarom was hij nu eigenlijk in Londen?
Wat heeft zich achter die muren allemaal afgespeeld en was hij daar alleen of met anderen en wie waren dat dan?
Was hij toen ook al beroemd of kende juist niemand hem?
Waar is hij allemaal geweest in Londen?
Bij wie ging hij op bezoek of werkte hij samen?
Leidde hij een leven in de upper-class of moest hij zijn maaltijden bij elkaar schrapen?
U merkt het al, zo’n simpel blauw, bruin, zwart of rood bordje zet mij aan het denken en roept allerlei vragen op, waarop ik eigenlijk een antwoord zou willen krijgen.
Toen ik een Tweet van Visit Britain las over die 850 plaques, 
die er verspreid over Londen geplaatst zijn en doorklikte naar Plaques of London ontdekte ik bij Overseas Visitors dat er ook Nederlanders onsterfelijk gemaakt zijn, wow!
Over Vincent van Gogh, Lawrence Alma Tadema en Piet Mondriaan was ik het minst verbaasd, want ja die zijn immers over de hele wereld beroemd, maar who the hell is Paul de Lamerie: The King’s Silversmith?
Ontroerd was ik 
echter door de tastbare blijheid in Ge zijt vrij ! uit 1945 van Pieter Gerbrandy en opgelucht dat er een veilige plek was Oranjehaven uit 1942 voor Nederlandse soldaten die zich na hun vlucht uit Nederland bij de Allied Forces aansloten hadden.
Ik moet nodig weer naar Londen, want deze plekken moet ik gewoon zien, op de foto zetten, maar vooral weer over nadenken.
“London Blue Plaques here I come!”
