Het hield gelukkig ook weer op met regenen, dus op pad naar Fort William. Het is een dorpje van niets, één straat met wat wanhopige souvenirshops en restaurantjes, maar wel een mooi museum! De hele geschiedenis van het gebied wordt er op 3 verdiepingen uit de doeken gedaan. De hoogste berg Ben Nevis zagen we niet, maar ja hij heet ook niet voor niets De Hemelberg!
Woensdag was het mooi weer, dus lekker vroeg op pad voor een enerverende tocht. Eerst met het kleine veerbootje vlakbij naar de overkant en toen bijna de hele dag over single track roads met veel bochten en ‘blind summits’. Altijd zo spannend of de weg echt wel verder gaat.
Het eerste stuk eindigde bij de vuurtoren op een woest terrein met rotsen en flinke golven. 
Natuurlijk moesten we er bovenop, een flinke klim maar prachtig uitzicht.
We hadden nog niet genoeg van de smalle wegen, dus gewoon een stuk terug en naar het noorden. Door hele kleine gehuchtjes, soms langs de kust en uiteindelijk kwamen we bij het Glenfinnan Monument. De zuil staat op een prachtige plek en is alleen daarom al de moeite 
waard, maar voor de ‘echte’ Schotten is het een heilige plaats waar Bonnie Prince Charlie de vlag hees en de verdreven Schotse koning James weer tot rechtmatige koning verklaarde. Niet dat het hielp want in Culloden werden ze alsnog vernietigend verslagen door de Engelsen. Treurnis alom!
Via Fort William terug, want ja de grote 
supermarkt Morrisons trok aan ons, een mens moet tenslotte ook eten nietwaar?
De laatste paar dagen was het weer wat kwakkelen met het weer, maar met regenkleding aan en een goede kachel in de caravan om alles weer te drogen, waren de wandelingen nog wel te doen.
We bewonderden watervallen, het Glenfinnan viaduct, waar de Hogwart Express over reed, een leisteen groeve, mooie meertjes en een schitterend landhuis hotel bij Glencoe. We klommen en klauterden er lustig op los, eerst angstvallig langs grote modder plassen, maar uiteindelijk er gewoon door heen. Wat maakt het uiteindelijk ook uit? De wasmachine moet toch draaien.
Op de allerlaatste middag richting Oban langs de kust gereden naar de overblijfselen van Castle Stalker op een eilandje. Er was een mooie tearoom en we zaten aan de koffie met een enorm stuk appeltaart en ijs en …. in de zon! Een heerlijke afsluiter.
Op de terugtocht naar Newcastle hadden we een paar dingen die we even wilden bekijken: 
The Falls of Dochart bij het kleine dorpje Killin: indrukwekkend!
Daarna het graf van rooie rakker Rob Roy (een soort equivalent van Robin Hood, maar dan Schots) op een klein kerkhofje midden in de natuur.
Nadat we dit gezien hadden was het zonnetje 
ook weer verdwenen zodat we het laatste stuk naar Newcastle in de regen reden, maar nu zaten we heerlijk hoog en droog.
En natuurlijk kwamen we zo nu en dan een kolonie schapen tegen, die keken alsof ze dachten: Wat doen jullie op onze weg?
Het gezeur over het weer doet misschien vermoeden, dat het geen mooie reis was en dat Schotland nu uit beeld is. Niets is minder waar: het was fijn geweest als het wat warmer en droger geweest was, maar wat is het toch een prachtig land met zoveel overweldigende natuur en aardige mensen. Ik zou bijna zeggen: “ik wilde dat ik er woonde”
Einde reis.
Tina Somberg 